Kusjedoei!

Tijdens mijn wandeling van Groesbeek naar Gennep liep ik niet op te letten want ik was aan het bellen met Linda. Je kent het wel, even bijpraten.

Opeens kom ik erachter dat ik al een tijdje terug een afslag had gemist en verkeerd liep… mehhhhyukgrrrrrrrwantstom.

Ik leg Linda uit wat er gebeurd en dat ik me even op de kaart moet concentreren om uit te zoeken of ik echt terug moet lopen of dat ik kan doorsteken om de route weer op te pakken.

Ik sta wat in mezelf te mompelen en opeens hoort ze me zeggen… “Ach het maakt ook eigenlijk niet uit hoe ik loop want ik kom toch wel weer op het goede pad uit”. Linda is een beelddenker en is ook van mening dat alles met een reden gebeurd.

Als je deze uitspraak projecteert op mijn huidige privé situatie… Zeg ik dan met zoveel woorden dat ik in mezelf geloof en weet dat ik uiteindelijk wel weer op mn pootjes terecht kom? Misschien wel ja en dat vind ik een enorm geruststellende gedachte!

Vandaag voerde mijn wandeltocht van Groesbeek naar Gennep. Een korte tocht van slechts 14 km. Ik had daarom geen haast met mijn vertrek bij mijn gastadres in Nijmegen waardoor ik pas rond een uur of 11 echt aan de wandel ben gegaan. Normaliter ben ik al voor 9 uur aan de wandel want iets met morgenstond enzo.

Na een uurtje lopen werd ik ingehaald door een mede wandelaar. Al snel bleek het ook een “echte PieterPadder” te zijn die een paar dagen geleden vanuit zijn woonplaats naar Nijmegen is gelopen om daar aansluiting te maken bij het pad. Hij loopt een etappe per dag en maakt voornamelijk gebruik van campings dus hij heeft ook tent en slaapspul bij zich.

We besloten een stukje samen op te lopen want het is altijd leuk om ervaringen uit te wisselen.

Na een half uur wandelen en het beklimmen van een berg, vond ik het tijd voor een korte pauze. Mijn wandelmaatje besloot om door te lopen. Daar scheidde onze wegen zich. Dacht ik… want een half uur later kwam ik hem tegen, zittend op een boomstronk, zijn voet verzorgend ivm een kleine blessure.

Na de lach van herkenning en het toeval dan toch maar even handjes schudden en voorstellen. Na het noemen van mijn voornaam blijft hij even stil en zegt prompverloren… ‘Ik denk dat ik je ken van 30 jaar geleden. Heb jij in Delft gewoond en posters geplakt voor Loesje’. Nou… euhhh… wtf… ja dus! Blijken we dus 32 oid jaar terug een blauwe maandag met nog drie anderen de Delftgroep van Loesje te hebben gevormd en een paar aktieoverleggen bij hem thuis, Studentenflat Krakeelhof 67, hebben gevoerd. Geen flauw idee waarom het nooit echt van de grond is gekomen. Die dingen gebeuren.

Het menselijk brein is wel bijzonder omdat er om een redelijk onverklaarbare reden een laatje opengaat met een herinnering van meer dan 30 jaar terug.

We hebben de rest van de tocht samen uitgelopen en na afloop nog samen een drankje gedronken en afgesproken een eventuele volgende ontmoeting aan het wandellot over te laten.

Ik zit nog steeds in een verhoogde staat van ‘asjemenou’ een beetje schaapachtig voor me uit te kijken want van alle dingen die kunnen gebeuren had ik deze hernieuwde kennismaking echt niet kunnen voorspellen.

Kusjedoei!

1.5 week geleden vroeg een van de ‘meelopers’ me, na het lezen van de diverse blogs wat nu mijn bevindingen waren. Ik schreef leuk over mijn reisbelevenissen maar nog niets over mijn ‘geestelijke’ reis. En dat was tenslotte ook een heel belangrijk doel van deze tocht.

Ik vond het een ‘nare’ vraag want confronterend. Ipv ‘vluchten’ in amusant gekeuvel over practische zaken, moet ik met mijn billen bloot. Want wat ben ik inmiddels wijzer geworden?

Nu één week later in tijd en vele gesprekken met deze en gene verder, ben ik eindelijk toe aan het geven van een antwoord.

Naast een aantal practische zaken zoals ‘alleen uiteten durven’ en de fysieke veranderingen in mijn lijf en veranderend eetpatroon, het schrijven van blogs en zelf deze tocht regelen, ontdekken dat lange afstanden lopen tof zijn en dat ik opeens bewust ben van het aantal toffe en lieve mensen ken, durf ik ook te erkennen dat ik teveel bezig ben met mijn ex en mezelf daarmee mijn eigen herstel in de weg zit.

Het is niet van belang om te weten wanneer hij via whats app online is of wat hij via de diverse social media kanalen uit. Hij is, achteraf gezien, een jaar geleden een pad ingeslagen waar ik hem niet in wou volgen dus wil ik ook niet meer weten wat hij doet.

Een wond heelt alleen als je niet aan de korst pulkt en door hem bewust te blijven volgen, verwijderde ik die korst steeds. Daarnaast volg ik de mensen die wel belangrijk voor me zijn ook niet op deze manier.

Ik ben ongemerkt ook mijn eigen weg gegaan en mijn leven begint behoorlijk tof te worden.Ik kan afspreken met wie ik wil, dwars in mijn bed slapen, naar bed gaan op de tijd die mij uitkomt, groente eten, een wandeltocht maken, een schrijf/ blogcursus gaan volgen, gaan sporten. Allemaal dingen die ik een half jaar geleden niet deed.

Door deze tocht kom ik los van mijn gedrag van de laatste weken waarbij ik mezelf gegijzeld hield en stiekum de hoop had op de een of andere verzoening.

Tijdens de tocht vandaag vielen alle losse stukjes op hun plek. Ik wil niet terug naar mijn oude leven omdat ik daar niet gelukkig van werd. Dat ik nog niet precies weet wat ik wel wil, weet ik nog niet en dat maakt niet uit.

Ik ga er in ieder geval wel voor zorgen dat ik na deze tocht in conditie wil blijven. Want mmmm ik ben stiekum best trots op de spierontwikkeling in mijn kuiten.

Maar ik ga ook op zoek naar een schrijf/ blog cursus. Wie weet kan ik dat later ook gebruiken in mijn nieuwe carrière.

En er gaan straks echt momenten komen dat ik terugval. Hoort erbij. Ik heb ‘mijn slag’ in mijn voordeel beslecht en dit schrijf ik nu op terwijl ik logeer in Nijmegen!

Het Pieterpad leidt je o.a. van Holten via Laren, Vorden en Zelhelm naar Braamt om je vervolgens door Millingen aan de Rijn in Groesbeek te laten uitkomen. Allemaal kleine dromerige plaatsjes in de Achterhoek en tevens begin/ eindpunt van Pieterpad etappes. Met veel natuurschoon en ditto natuurschoonminnende touristen en beperkt (of geen openbaar vervoer).

Omdat ik van de ene plaats naar de andere plaats trek, moet ik voor iedere nacht een ander slaap adres regelen. De charme van een trektocht. Omdat ik de kosten van mijn reis een beetje binnen de perken wil houden, maak ik voornamelijk gebruik van https://www.vriendenopdefiets.nl een netwerk van gastadressen waar je voor 20.- per nacht een logeeradres + ontbijt krijgt. Er zitten echte pareltjes bij maar ook gênante vertoningen.

Een adres vinden waar Max ook welkom is, is niet altijd even makkelijk want niet iedereen heeft zin in een hond in huis ( hygiëne, eigen huisdieren, mogelijk geluidsoverlast en of ongedierte). Daarom moet ik soms wat afwijken van de oorspronkelijke route.

De eerste keer dat dit gebeurde was in Laren. Ik ben uiteindelijk terecht gekomen in B&B De Boschwandeling te Lochem, een van de pareltjes waar ik een aparte blog meer over vertel. Qua te lopen kilometers en afwijken van de oorspronkelijke route nog niet echt een man overboord.

Echt interessant werd het toen ik op de route Vorden – Zelhelm om 8 uur ’s ochtends werd gebeld door de gastvrouw van mijn slaap adres in Zelhelm.. “Kuchkuch.. Ik ben ziek” dus daar ging mijn slaapplaats voor dezelfde avond.

Euhhhh ja, goed verhaal… want het is nog volop vakantie en het is ook niet zo dat ik echt heel makkelijk kan afwijken van mijn route. Ben je met de auto dan maakt het weinig uit als je 10 km verder moet rijden ( tenzij je benzine op is). Maar te voet… ervaring heeft me inmiddels geleerd dat 1 km extra echt wel mijn limiet is.

Ik had zelf al uitgevogeld dat Doetinchem de dichtstbijzijnde grotere plaats is waar mijn route een paar dagen langs voert. Vervolgens heb ik mijn moeder gebeld met de vraag of zij een alternatief kon zoeken. Vanachter een PC gaat zoeken toch een stuk makkelijker dan via de telefoon.

1.5 uur later kwam het verlossende woord. Twee nachten ( want ik had ook nog een rustdag gepland) in stadshotel Doetinchem. En ze had ook nog even verder gekeken want bij mijn slaap adres in Braamt mocht Max niet bij me op de kamer en moest ergens in de bench. Haar plan B…. Braamt annuleren en slapen in ’s Herenberg en dan mijn wandelroute een beetje verleggen/ doorsteken zodat ik de route halverwege Braamt – Millingen weer kan oppakken.

Ik zou in Zelhelm de bus naar Doetichem nemen maar ik was eigenlijk nog zo lekkerlopen de wandel dus ik besloot om die laatste 7.5 km te lopen en dat heb ik geweten. 25km is toch echt te veel van het goede. Zeker als het 28 graden is. Meer dood dan levend heb ik het hotel gehaald. Echt alles deed zeer maar ik heb het gedaan. Whiehaaaaa

Mijn rustdag was ook echt een rustdag want we hebben echt een enorme middagdut gedaan en nu lig ik prinsheerlijk te bloggen terwijl Hercules Poirot op de achtergrond een moord oplost. Een hotelkamer heeft zeker voordelen ( zo is ook alle vieze was weer schoon ( voor zover dat gaat met de hand in de wasbak).

KusjeDoei!

Zij passen net zo bij mekaar als abri hoort bij koos.

Twee wandelmatties uit Groningen en Tilburg die jaren terug het snode plan hebben opgevat om een wandelroute te maken die hen beider met elkaar verbond. En tja… Als je dan toch bezig bent waarom dan niet nog een stukje verder naar het zuiden zodat de langste wandel route van Nederland ontstaat?

Zo gezegd en zo gedaan en mijn wandeling is het gevolg van hun briljante idee.

Halverwege de route, ligt hun “walk of fame”. Een plaquette in de kasteeltuin van kasteel Vorden en wij hebben letterlijk in hun voetsporen gestaan en dat voelde goed. Ik was heel even “één met de kosmos”.

Zo kreeg ik van een vriendin deze link

“de moderne pelgrim” doorgestuurd. Ik heb het met aandacht bekeken en er waren zeker punten van herkenning. Nu ben ik niet religieus maar Santiago trekt wel. Gewoon omdat ik het lopen van “a naar b” met volledige bepakking echt onwijs tof vind.

Kusjedoei!

Vandaag van Holten naar Laren gelopen. Een kort tochtje van slechts 15 km maar wel weer wonderschoon en afwisselend.

Als eerste bijzonderheid zomaar een kastje aan de rand van de weg voor het ruilen van boeken.

Ongeveer halverwege de tocht een “rustpunt waar je zelf een kop koffie/thee kunt maken en op een bankje kon opdrinken en ook een schoon toilet waar je gebruik van kan maken. Als dank voor dit aangename verpozen stond er ook een spaarpotje waar je je geld kon achterlaten. Jammer genoeg heb ik hier geen foto van gemaakt.

Na dit rustpunt volgde een wandeling door het bos behorende bij het lokale landgoed.

Het betreden van dit bos was wel op eigen risico….

Het PieterPad voert je vanzelf langs al dit leuks. Het enige wat je hoeft te doen is je ene voet voor je andere zetten en de rood/ wit markeringen te volgen.

Mijn logeeradres ligt deze keer 8km uit de route. Niet ieder logement accwpteert huisdieren. Dus een stukje uit de route is soms de enige optie. In eerste instantie heb ik geprobeerd om cross country door te steken en via de gpskaart te lopen maar ik ben daarmee gestopt omdat ik uitkwam op paadjes met ‘eigen terrein/ verboden voor onbevoegden’ bordjes. Dus over naar plan B. Terug naar de hoofdroute en met de bus naar Lochem 25 minuten wachten op de overstap op een andere bus en dan nog een stief kwartiertje lopen.

Omdat het overstappen langer duurde dan het stuk lopen, besloot ik om de benenwagen te nemen en daar heb ik geen spijt van gehad want ik liep opeens door een “stilte gebied”. Echt daar heb ik nog nooit van gehoord.

Het was idd stil en wonderschoon en liep er bij toeval doorheen. Voelde me best wel suf omdat ik me realiseerde dat niet al het moois onderdeel van een officiële route kan zijn. Echt hoe knullig;-).

KusjeOei!

In “ik ben alleen dus ga Nergens heen – deel 1” heb ik je deelgenoot gemaakt van mijn angst om ergens alleen heen te moeten gaan en in welke situatie ik aan het einde van mijn huwelijk heb bevonden.

Nu ik er weer alleen voor sta heb ik mijns inziens twee opties. Bang blijven voor het “ik ben alleen dus ga nergens heen”monster en thuis op de bank gaan netflixen net zolang totdat ik, per event, iemand heb gevonden om naar dat desbetreffende event toe te gaan. Of… het mormel voor eens en voor altijd te lijf gaan, door daadwerkelijk alleen op stap te gaan en mijn angst onder ogen te zien. Een soort spinfobie training waarbij je uiteindelijk zelf een spin pakt en over je heen laat lopen.

Dus toen ik na diverse gesprekken met deze en gene ‘ in een opwelling’ besloot om het Pieterpad te gaan lopen was dat voor mij intuïtief het signaal dat ik onderbewust het roer heb om gegooid. Van reactief wegkwijnend onder het dekentje op de bank naar actief werken aan mijn eigen herstel en mezelf hervinden Zwelgen in zelfmedelijden is fijn en is ook goed maar het moet vooral niet te lang duren want het brengt niets.

Na deze beslissing merkte ik gelijk een minimaal verschil. Daar was heel even mijn oude optimistische ik die de hele wereld aan kan. Want als ik 500 km met 15kilo rugzak kan lopen terwijl ik rouw over het verlies van mijn huwelijk en ga uitzoeken wie ik ook alweer ben en wat ik leuk vindt kan ik gelijk leren om wel alleen ergens heen te gaan.
Na twee weken alleen op pad heb ik ervaren dat:
– ik niet alleen wandel omdat ik een grote schare van “meelopers” in de appgroep heb waar ik op terug kan vallen als het alleen zijn me teveel wordt. Voor nu is dit voor mij ook prima.
– overdag fysiek alleen wandelen helemaal prima is. Ik hoef er geen muziek of radio bij. Er valt genoeg te horen.
– een wandelmaatje verhoogt de wandelvreugde maar is niet noodzakelijk voor een bevredigende tocht.

‘s avonds alleen uit eten is nog een onoverkomelijke hobbel. Af en toe een maaltijdsalade op mijn hotelkamer is prima maar niet ieder dag. Dus mijn voornemen voor de komende drie weken wandelen is om per cyclus van drie wandeldagen en een rustdag minstens twee maar liever nog drie dagen, daarvan ergens te gaan eten en dat mag ook een patatje op het terras van de lokale snackbar zijn.
Kusjedoei!

Ik heb het altijd een crime gevonden om ergens alleen op af te gaan. Bang om de hele gebeurtenis geen aanspraak te hebben en ergens aan de zijkant te eindigen in een bubbel van eenzaamheid omdat niemand, in dat specifieke geval mij aardig/ goed genoeg vind om vrijwillig tijd mee door te brengen.

Dan zijn er ook nog mijn ogen die niet helemaal optimaal functioneren zodat een “ eerste” oogcontact, wat eigenlijk altijd vooraf gaat aan de openingszin, vaak aan me voorbij gaat omdat ik het gewoonweg niet zie en daarmee dus ook de openingszin niet krijg. Deze twee bij mekaar opgeteld maakt de angst om afgewezen te worden zo groot, dat ik liever niet dan alleen op pad ga.

Ik realiseer me dat ik mezelf daarmee de kans ontneem op een potentieel leuk uitje en daarmee het leren kennen van nieuwe mensen. Maar nog belangrijker …de andere bezoekers de kans ontnemen op kennismaking met mij:-).

Toen ik mijn ex leerde kennen had ik opeens 24/7 een maatje om leuke dingen mee te doen en die kans heb ik met beide handen aangegrepen. En door het doen van die leuke dingen heb ik ook heel veel leuke, lieve grappige, ontroerende nieuwe mensen leren kennen die ik nog steeds graag zie.

Hij fungeerde ook als mijn ogen en waakte daarmee over mijn veiligheid zoals het aanwijzen van traptreden in het donker tot aanstormende fietsers en auto’s. Maar ook alle, in zijn ogen, onguur uitziende mensen werden met een grote boog ontweken. Waar ik een groepje vrienden/ vriendinnen op een bankje in het park zag zitten te genieten van elkaars gezelschap en de zon, zag hij een groep potentiële drugs dealende, verkrachtende terroristen. Je weet wel… is dat glas nu half vol of half leeg?

Hij vond het niet prettig als ik ‘s avonds na acht uur nog alleen over straat ging want vaak donker en en dus meer gevaarlijke situaties en enge mensen. Als ik eens zonder hem op pad was dan bood hij altijd aan om me op te halen. En als ik dan had aangegeven dat het niet nodig was, kon ik er de klok op gelijk zetten dat hij dan toch stiekem ergens op me stond op te wachten. Zeker in het begin vond ik dat hartverwarmend en voelde ik me beschermd en gekoesterd.

Achteraf bezien, kwam het steeds vaker voor dat hij liet blijken het niet leuk te vinden, dat ik zonder hem op pad ging. Dus dan ging hij uiteindelijk mee of zette me af en wachtte in de buurt totdat ik klaar was. Echt op mn gemak zat ik dan niet, wetende dat er iemand op me aan het wachten was. Enerzijds zorgzaam en lief anderzijds controlerend en me isolerend want ik ging steeds minder vaak zonder hem weg.

In het laatste jaar van ons huwelijk had hij met mijn goedkeuren een nieuw stapmaatje gevonden. Ik zag er op dat moment geen kwaad in want ik had niet altijd zin om weg te gaan. Het werd problematisch op die momenten dat ik aangaf ook op stap te willen, samen met hem, mijn echtgenoot. Ik was het zo langzamerhand zat om alleen thuis te te wachten totdat het hem behaagde om thuis te komen.

Het werd helemaal de omgekeerde wereld toen er met zoveel woorden van mij werd verwacht dat ik mijn eigen en onze gezamelijke agenda aan de agenda van zijn stapmaatje aanpaste want zij was ”slechts” twee weekenden per maand beschikbaar. Daar zij de andere dagen van de maand de zorg over haar kind heeft. Het was voor hem absoluut niet meer bespreekbaar om een keertje over te slaan en waarom wou ik überhaupt alleen op pad? Want dat wou ik nooit en hoe kwam ik dan thuis?

Toen ik me echt bewust werd van de onwenselijke situatie waar ik o.a. door de hierboven beschreven situatie in terecht was gekomen, was er te veel gezegd wat niet meer teruggenomen kan worden en te veel vertrouwen beschaamd. Kortom te veel kapot om nog te repareren en was de echtscheiding een feit. Ik realiseer me ook dat ik dit nu zo onder woorden kan brengen met de ervaring en kennis van nu. Toen dit speelde konden we beiden geen woorden geven aan het gevoel wat we op dat moment hadden.

En daar zat ik opeens… “afhankelijk” van een paar ogen die niet meer voor me kijken en niet meer gewend om alleen ergens op af te gaan. Euhhhh tjaa dus… want maar euhhhhh…

KusjeOei!

Ik ben bijna halverwege mijn tocht. Nog twee etappes en dan heb ik het noordelijk deel van het Pieterpad uitgelopen. Ongetraind en met brandnieuwe wandelschoenen in tropische temperaturen begonnen. Niet wetende of ik het fysiek en mentaal aan zou kunnen.

Ik heb wel wat veiligheden ingebouwd want ipv naar Santiago de Compostella te lopen blijf ik in Nederland met de ANWB paddenstoelen en bushaltes terug naar Rotterdam. En na twee weken wandelen een weekend in Rotterdam want een dierbare vriendin viert haar 50^e verjaardag.

Het weekend zit er bijna op en mijn rugzak staat ingepakt klaar voor deel twee. Max is gedouched en alle wandelkleren zijn goed gewassen want wandelen in de warmte met een rugzak om maakt zweterig. Heel erg zweterig. Vers zweet ruikt niet tot lekker maar opgedroogd oud zweet… Zelfs dat van mij ruikt niet naar vers bedouwde heideroosjes. Het was ook heel fijn om bij de verjaardag te zijn.

Ja het was fijn om even thuis te zijn want zoals ik thuis douche, poep en slaap, douche, poep en slaap ik nergens. Ik realiseer me ook dat ik door deze onderbreking uit mijn wandel bubbel ben geraakt. Ik heb zelfs een nanoseconde gespeeld met de gedachte om niet terug te gaan want ik heb nu al wel bewezen dat ik het fysiek kan. Maar mijn doel is dan nog lang niet bereikt. Ik loop ook om mezelf opnieuw uit te vinden en aan dat proces was ik de eerste twee weken nog niet toe. Te druk met uitvinden hoe wandelen werkt en is ook het “ niet alleen ergens op af durven te gaan” monster nog niet verslagen.

En verder… deze tocht is geweldig. Behalve dat ik er achter kom dat ik lopen echt onwijs fijn vind, zie ik ook stukken Nederland die zo onwijs mooi zijn. Gelukkig heb ik nog 250 hele kilometers te gaan met nog meer natuurlijk schoon en bijzondere ontmoetingen en is dat ook genoeg om een serieuze start te maken met zelfonderzoek. Wie weet is op Tamara 2.0 een feit als ik bovenop de Sint Pietersberg sta maar als dat niet het geval is dan is dat ook helemaal goed. Sommige processen bepalen zelf hoe lang ze nodig hebben. Ik weet wel dat ik letterlijk en figuurlijk een heleboel stappen in de goeie richting zet en op dit reeds behaalde resultaat had ik 2,5 week geleden niet durven hopen.

Kusjedoei!

In een andere blog heb ik uitgelegd hoe ik volgens een volkomen willekeurig systeem punten, afgekort tot Echte Pieter Pad Punten = EP3, spaar om mijzelf te belonen.

Ik heb in die blog ook een overzicht gemaakt van het tot dan toe totaal aantal verdiende punten. Nu ben ik inmiddels een aantal dagen verder en de klad is er een beetje ingekomen. Dus ik ga dit lijstje zsm bijwerken want de puntjes zijn me een hoop waard.

Nu heb ik inmiddels ook al wat lekkers geconsumeerd. Of dingen waarvan ik dacht dat het lekker was. Het lijkt wel of mijn smaak aan het veranderen is.

Vr 3 aug: 2 tweehaps gesuikerde bladerdeegbakjes – zonde van de punten.

Za 4 aug: 1 witte chocoladekoek – zonde van de punten.

Wo 8 aug: pindarotsjes – goddelijk

Za 11 aug: gebak in plak – naam was beter dan de smaak

Za 12 aug: cake en koek van Harries moeder – punten meer dan waard

Zo 13 aug: Almhof chocolade mousse een hele pot vol – to die for

Zo 13 aug: zak Lays sweet chili chips – zonde van de punten

Ma 14 aug: zak Lays sweet paprika chips – nix mis mee

Di 15 aug: appeltaart in Rheeze (foto) – zo lekker dat ik hier dubbele punten voor inlever.

Vlak voor Coevorden haakte Henriëtte aan. Op weekend bezoek bij haar moeder. Door o.a. een blessure aan haar voet kon ze tot ons beider spijt niet een hele dagmars meelopen.

Het maakte het samenzijn er iig niet minder om. Temeer daar we hartelijk zijn onthaald met thee en zelfgebakken cake door haar moeder.

Harry en ik zijn nu nog collega’s en spreken mekaar minder vaak dan dat ik eigenlijk zou willen. Door de jaren heb ik me een aantal malen voorgenomen om daar verandering in te brengen. Op de een of andere manier gebeurd dat het echter niet. Want druk druk druk druk als twee kleine baasjes. Het gaat gelukkig niet om de kwantiteit maar om de kwaliteit.

Harry heeft een voor mij compleet andere invalshoek op hoe het leven in mekaar steekt en zet me daardoor aan het denken. Daarnaast bewonder ik haar levenslust en optimisme.

You rock girl!!!

Op de tocht van Sleen naar Coevorden heeft Patrick met mee gelopen.

Ik vind hem een ware wandel”pro” want loopt tijdens de vierdaagse van Nijmegen hele teams met mariniers eruit met een gemiddelde snelheid van >7.5 km per uur.

Verder heeft zijn blarenprikdiploma en is vrijwilliger bij diezelfde vierdaagse (ik heb van hem de tip over Fibromul gekregen). Wandelt voor zijn plezier van Utrecht naar Amsterdam op en neer en gaat Hadrians Wall lopen en heeft een camelbak met magnetisch tuitje.

Ik denk dat hij best een zware tocht heeft gehad want ik heb een gemiddelde snelheid van 3.5 km per uur en Max heeft veel in de weg gelopen. Patrick heeft manmoedig zijn tempo aangepast terwijl ik ondertussen de oren van zijn hoofd heb gekletst.

Patrick, bedankt voor je geduld en het ruimhartig delen van je ervaring. Ik heb genoten van de tocht en verheug me nu al op onze volgende wandeling.

Kusjedoei!

Ik weet niet goed hoe ik dit in het Nedetlands moet vertalen om het dezelfde lading mee te geven. Het geluid van stilte… Kweetnie. Ik vind dit in het Nederlands minder sterk klinken ( met dank aan Simon & Garfunkel).

Bij de voorbereiding van mijn wandeltocht heb ik nagedacht over hoe ik de stilte te lijf zou gaan. Thuis staat namelijk altijd de radio of tv aan. Die paar kaar dat er niets aanstond sinds mijn ex vertrokken is, was op de een of andere manier te confronterend. Ik ben weer alleenstaand en dat is even wennen.

In de 8 jaar die we samen hebben gewoond, zijn we bijna altijd samen geweest. Ik denk dat we in deze periode maximaal drie weken niet samen hebben geslapen.

Aan het begin moest ik enorm wennen aan het constant samenzijn en ik koesterde de zeldzame uurtjes die ik alleen thuis was enorm.

In de loop der tijd is dat gevoel dus veranderd want de laatste weken voelde ik me thuis ontredderd en vlogen de muren op me af.

Dus ja…hoe ga ik de stilte te lijf tijdens mijn wandeltocht? Koptelefoon mee, radio aan etc etc. Tot mijn verbazing en blijdschap merk ik echter dat ik geniet van de stilte en dat het eigenlijk nooit echt stil is. Windgesuisel, regen, loeiende koeien, een snelweg op de achtergrond.

En dan heb ik ook nog de dierbare “meelopers” die ik per appgroep op de hoogte houd. Zij zijn op dit moment mijn levenslijn en houden me overeind met hun vrolijke reacties en aanmoedigingen op die momenten dat ik me eenzaam voel.

Heb ik je al verteld hoe tof mijn ouders zijn? Ik kan het niet vaak genoeg zeggen. Dus bij deze weer… Jona en Michel jullie zijn de beste, tofste en liefste van de hele wereld! En ik houd van jullie. Heulboelveul hartjes in het kwadraat!

In een eerdere blog heb ik verteld over de routekaart die pontifikaal op de koelkast hangt en waar minutieus op wordt ingekleurd hoe en waar ik loop en slaap.

Ik heb ook al geschreven over het ophalen in Laren en de hangmat in Bourtange.

Nu was er ook nog het plan om mijn volgende rustdag in Hardenberg gezamenlijk door te brengen. Zouden zij op de fiets komen. Na wikken en wegen toch besloten om van dat plan af te zien omdat het logistiek en qua oppas voor Beppie de hoogbejaarde Kater Familias niet te regelen valt.

Nadat ik de groepsapp voor alle “meelopers” had laten weten dat ik bijna bij Sleen was en dat ik me, gezien de wolkenpartij, afvroeg of ik het droog tot aan mijn logeeradres zou houden, belde mn moeder waar ik precies was. En ik niets vermoedend vertellen dat ik net ff pauze hield… Keuveldekeutelkletspraatje.

Ik had vervolgens ook nog tijd om per ongeluk met timer een groepselfie te maken. Ik doe tijdens deze reis echt allemaal nieuwe dingen;-).

Ik loop vervolgens nietsvermoedend langs een terrasje en hoor opeens Max z’n naam roepen… en wie zitten daar tot mijn verbazing en blijdschap als twee breedbekkikkers volop te grijnzen? Jawel… paps en mams. Gewoon omdat het kan en omdat ze me wouden verrassen.

Tijdens een van de voorbereidende gesprekken, vertelde David en Sanne over hun wandel ervaringen. Een van de zaken die is blijven hangen, waren de beloningen die ze zichzelf gaven na en tijdens de dagtocht.

Zo ging Sanne met haar ouders en broer regelmatig op langlauf vakantie. Een intensieve bezigheid die hongerig maakt. Hun traditie/ beloning was appeltaart eten na afloop. En dat was een goede motivatie voor als het even zwaar/lastig/moeilijk werd.

David weet zich nog een epische wandeltocht te herinneren waarbij hij voor iedere drie “Nordic Walkers” die hij tegenkwam, s’avonds een biertje mocht nuttigen. Een beetje willekeur om de spanning erin te houden. Meestal bleef het bij twee a drie pilsjes op een avond. Totdat hij terecht kwam bij het jaaruitje van de locale wandelvereniging… Toen was het opeens een krat.

Dit is blijven hangen want ik houd van appeltaart en willekeur. Ik wou het ook niet klankeloos copieren. Ik heb nu mijn eigen variant…

Iedere “echte” PieterPadder is goed voor 1 punt. Iedere 3 “dagtouristen” of Pieterpadfietser, zijn samen ook goed voor 1 punt. Waar ik de punten voor ga inwisselen weet ik nog niet. Suggesties zijn welkom!

De score tot dusver:

Do 2 aug Pieterburen – Winsum

Geen

Vr 3 aug Winsum – Groningen

Rinse zonder bepakking 0.333

Stel in Groningen stad 0.666

Za 4 aug Groningen – Zuidlaren

Rinse met bepakking 1.000

Onbekende Midlaren 0.333

Ma 6 aug Zuidlaren – Rolde

Krasse knar bij bosbrug 1.000

Di 7 aug Rolde – Schoonloo

2 “echte PP’s maar Nordic Walkers 1.000

Wo 8 aug Schoonloo – Westerbork

Els (zwerfkei Schoonloo) 1.000

Peter ( verdwaald in bos) 1.000

2 PP fietsers in bos met koffie 1.000

Stel op Drenthepad 0.666

Do 9 aug rustdag in Westerbork

Geen

Vr 10 aug Westerbork – Sleen

2 PP fietsers zelfde logeeradres 1.000

Orvelte, wie kent het niet? Ik ben er ooit als klein kind met ouders en grootouders een keer geweest tijdens een weekje vakantie in Drenthe.

Je kent het wel… Het verplicht uitje op een te warme dag waarbij je mee moet onder het mom van “gezellig” en “het is goed voor je” maar de echte reden is dat ze je te klein vinden om alleen in het vakantie huisje te blijven. En dat terwijl je vindt dat je je daar prima kunt vermaken met het grote “Penny vakantiedoeboek” en ranja en schaaltje paprikachips. Ik spreek uiteraard over de periode van voor mobiele telefoon, tablet en wifi.

Moedeloos sjok je achter de meute aan. Je stierlijk vervelen en puffend van de hitte. Wanhopig klamp je je vast aan de belofte van dat ijsje na afloop van de tocht.

Het streekpad “Drenthepad” route Westerbork – Elp leidt je door Orvelte want leuke en bijzondere bezienswaardigheid.

Klaarblijkelijk heb ik mijn traumatische ervaring verdrongen want bij het betreden van de brink en het zien van de trieste kindersnuitjes werd ik spontaan overweldigd door mijn eigen depressie van 43 jaar terug.

Ik heb een extra rondje over de brink gemaakt met een kudde kinderen in mijn kielzog die door het zien van parmantig trippelende Max met zijn rugtasjes spontaan hun kleed van verveling van zich af leken te schudden en heb daarmee een nieuwe generatie weten te behoeden voor eenzelfde ervaring. Max – Orvelte 1-0!

Kusjedoei!

Kaartlezen is een vak apart en het is een professie die ik nog niet geheel meester ben. Zelfs niet met de GPS app, wandelroute op de digitale topografische kaart en de zeer uitgebreide routegids van het Nivon (daar herken je ook je medewandelaars aan).

Het Pieterpad is een LAW (lange afstand wandeling) en heeft een herkenbare markering.

De eerste dagen controleerde ik om de vijf minuten het pijltje op de kaart van mijn telefoon en lette ik niet tot nauwelijks op de wit-rode wegwijzers.

Tijdens de eerste paar kilometers na schoonloo betrapte ik mezelf erop dat ik minder vaak op mijn telefoon keek en meer oog begon te krijgen voor de bordjes. Hoezee, ik boek vooruitgang.

Omdat Westerbork bijna aan het Pieterpad ligt en Mark en Renée hier wonen EN ze direct hebben aangeboden dat ik bij ze kon komen logeren tijds de tocht, heb ik een bezoekje en tevens rustdag bij hen ingepland.

Ik hoefde voorbij de Meeuwenplassen alleen maar 200 meter van het Pieterpad af te slaan om aansluiting te vinden op het Drenthe pad, route Elp – Westerbork. Daarnaast ligt Westerbork hemelsbreed 12 km van Schoonloo. Appeltje eitje toch? Als je kunt kaartlezen wel ja.

Aangekomen bij het Drenthepad, kon ik naar links of naar rechts. Mijn gevoel zei rechts… Je raad het al… Het moest links zijn. Daar kwam ik alleen pas na 1.8 km achter. Beetje jammer.

Vervolgens moest ik omlopen omdat Max niet door het wilde koeibeesten heideveld mocht lopen ( +1.5 km want stelling van Pythagoras – daar istie weer).

Extra rondje brink in Orvelte (+ 0.25 km). Na Het houten pad van Theodoor zou ik volgens de kaart links af moeten slaan om in een boeren akker terecht te komen. Helaas stond de 2 meter diepe droge prutsloot met te steile oevers niet op de kaart aangegeven. + 0.5 km) om een smal stenen richeltje te vinden waar we konden oversteken.

Aan het einde van het maaiveld stond wel een ge-her-re-construeerde boerderij uit de ijzertijd waar je ook in kon.

En toen begon het ook nog te regenen. De enige bui in de regio en wij liepen erdoor. Nu is “bui” misschien een te groot woord voor de 68 spetters maar het voegde wel toe aan mijn algeheel gevoel van zielig.

Vervolgens leidt het Drenthepad je ook nog door het wildwoest Orveltes oerbos. Een barre tocht van 2.5 km off road door bramenstruiken, omgevallen boomstamtakmikado en andere struikgewas en beukwilg ellende. Dit omdat er gewoonweg geen pad was!

Had ik me ook nog vergist in aan welke kant van Westerbork Renée en Mark wonen… Hé-le-maal aan de andere kant dus.. Ik heb het gered maar was best een beetje moe toen ik eindelijk arriveerde.

Het glaasje prosecco smaakte meer dan lekker en ben enorm vertroeteld;-) dus het is uiteindelijk weer helemaal goed gekomen.

KusjeProost!

Tijdens het bijkomen van de dagmars, vertelde ik gastheer Mark en gastvrouw Renée over de hoeveelheid wandelaars die ik inmiddels al ben tegengekomen. Het Pieterpad is echt een heel populair pad.

Tijdens mijn inmiddels enorme wandelervaring ( wel zes hele dagen, kuch) heb ik, voor het gemak, twee soorten gedefinieerd…

De wandelaar die een stevig ommetje maakt en na afloop weer terug naar huis gaat en alleen wat water en reisgids met zich mee draagt.

De “echte” PieterPadder die met volle bepakking de hele tocht in 1 tot maximaal drie etappes loopt.

Tot zes weken geleden vond ik wandelen maar een suffe bezigheid en begreep niet wat iemand daar aan kon vinden. Nu met al 100 hele kilometers op de teller heb ik opeens een mening over wat “echt” en “niet echt” is…

Toen ik me realiseerde dat ik het bovenstaande echt hardop gezegd had, viel ik even stil en heb me met het schaamrood op de kaken even heel diep zitten schamen en vervolgens mezelf heel hard uitgelachen ( samen met Renée en Mark).

Ik wist niet dat ik zo snobistisch kon zijn…

KusjeOei!

Tegen schurende dijen

Deoleen

Wel sexy langepijpjes ondergoed http://www.sarahssweeties.nl

Blaarpreventie

Fibromul

Grammenreductie

Dagvoorraad wc papier bij logeeradres/ restaurant meenemen. Niet dat die rol wc papier nu zo zwaar weegt maar hij is vooral ook groot in je tas.

Wasefficientie

Met reis kleding onder de douche gaan staan. Het is in principe alleen bezweet. Gelijk ophangen en dan kan je het de volgende dag weer aan.

Tbc

Als je behebt bent met stevige dijbenen, heb je last van “wrijving”. Logisch ook want de binnenkanten van je dijen raken mekaar bij iedere stap die je zet. Schuur, schuur, wrijf, wrijf. Iedere stap weer. Je hele leven lang.

Het beschermen van je perzik zachte velletje is je tweede natuur geworden want eelt vormt zich daar niet.

Wil je een rok of jurk aan? Dat kan maar dan moet daar een “broekje met lange pijpjes” onder. Kan eventueel over je echte ondergoed heen maar dan heb je een extra laagje en dat kan gaan broeien. En verder is dit type tent ook niet heel erg sexy.

Verder is niet iedere korte broek geschikt. De pijpen moet lang genoeg zijn. Als je dan niet oppast heb je een “kruiskruiper” op de kop getikt. De stof van 1 van de 2 pijpjes en als je pech hebt allebei, kruipt omhoog tot in je kruis. Je loopt dan rond met een prop textiel in je kruis en het ziet er zo stom uit.

Verder ontwikkel je, geheel ongemerkt, het kruistrekhupje. Terwijl je loopt even snel een been extra optillen, beetje voorover buigen en met een ferme ruk de broekspijp omlaag trekken. In de hoop dat niemand ander jouw hupje heeft gezien. Geloof me… Kansloze exercitie want het pijpje zit binnen no time weer terug. Dus dan maar die korte broek met pijpjes tot op of net boven de knie. Het stoere model zeg maar.

Er bestaat tegenwoordig ook “spuitpleister” maar dat spul is voor de prijs van het geld best duur en je wilt ook niet constant met een plastic beschermlaag rondlopen.

Welke optie je ook kiest. Het blijft tobben maar welke optie je ook kiest, het blijft tobben maar is te verkiezen boven schaafwonden!

Kusjedoei!

Net ten zuiden van Metropool Rolde, centraal gelegen tussen Moskou en New York, ligt Nooitgedacht. Een stipje op de kaart.

Ik had hier mijn slaapadres voor de nacht. Geregeld via Vrienden op de fiets. Niet ieder gastadres staat huisdieren toe dus mijn keuze is beperkter. In dit geval 3 km extra lopen in de hitte.

Ik ben zo blij dat ik dit adres heb gevonden want wat was dit een zalig plekje. De gastvrouw heeft 4 jaar geleden haar droom verwezenlijkt door deze kavel te kopen en hier haar droomhuis te bouwen. Met een beetje mazzel is haar paleis voor de komende herfstkou klaar zodat ze haar intrek kan nemen.

Op hetzelfde terrein staan verstopt tussen de bomen twee keten. Voorzien van een zalig bed, kastje en zitje. Er is geen electriciteit of stromend water in de keet en dat heb ik geen moment gemist.

Wel stond er bij aankomst een karaf met koel water klaar. Wat wil een mens nog meer.

’s Avonds mocht ik aanschuiven en we hebben nog een hele tijd ontspannen zitten kletsen. Echt zo tof.

Ik heb toestemming om de foto’s te plaatsen en daarmee maak ik ongeneert reclame voor dit verborgen pareltje. Wil je hier ook een keer logeren? Dat kan want klik.

Ik wil je uiteraard de Hunebedden niet onthouden. Ik ben tenslotte in Drenthe.

De route van Zuidlaren naar Rolde leidt je ook over het Ballooërveld met een mul zandpad van 3.5 km lang.

Echt hele mooie natuur maar niet in de volle zon met zware rugzak en puffende hond. Dan is 3.5km echt veel te lang.

Terwijl wij van schaduwplek naar schaduw plekje kropen en om de 500 meter een waterstop namen, werden we ingehaald door de meneer op deze foto. Hij ging zo snel dat ik nog net op tijd een foto heb kunnen maken. Want zonder foto is het niet waar. Deze bikkel/ gekkie, liet mij in de grootste verbijstering achter want op blote voeten in volle zon door mul zand joggen? Echt… hoe dan?

Aan het einde van deze woeste hoogte, waarbij je ook door een gebied loopt, waarbij je door Staatsbosbeheer wordt gewaarschuwd dat je dit gebied op eigen risico betreedt en dat je minimaal 25 meter afstand moet bewaren van de kudde staat dit standbeeld. Jawel selfietime

Voor dag en douw opgestaan om rond half 7 te kunnen starten ivm de hitte. Ik ben door een prachtig gebied gelopen.

Ik werd ingehaald door een heer op leeftijd die dezelfde tocht als ik maakt maar dan ook met tent op de rug en twee etappes per dag. Ik erken mijn meerdere.

Op een te schattig bruggetje kwam ik Ko de Boswachter tegen die de waterstand aan het bekijken was. Ieder zijn expertise.

Nederland is echt heel mooi. En er zijn nog heel veel wandelroutes te gaan. Geloof dat het wandelvirus me te pakken krijgt.

Op een km voor Zuidlaren heb ik besloten om de dagtocht te stoppen. Het was 1 uur in de middag en we moesten door een open veld zonder schaduw. Niet ok voor Max. En omdat alles bij mij inmiddels zeer deed, zelfs bij stilstaan, was dit een hele makkelijke keuze.

Ik kon deze beslissing nemen omdat mijn moeder in Zuidlaren was. “Deksels, een toeval” hoor ik je denken. Whahaaa nee natuurlijk niet, mallerd. Dit is vooropgezet plan. Omdat Zuidlaren op “slechts” een uurtje rijden van Bourtange ligt, heb ik mijn eerste rustdag bij mijn ouders gepland.

Naast gezellig en fijn ook praktisch. Alle vieze kleren in de was, de gelegenheid om overtollige waar achter te laten en een PC om overnachtingen etc te plannen. Dit laatste gaat ook op mn telefoon maar dat is toch gepriegel in het klein.

Na 1.5 dag in de hangmat en volop vertroeteld worden ben ik weer fris en fruitig. Ik heb ook afscheid genomen van bijna een kilo aan overbodige waar. De trilogie ‘In de ban van de ring’ a 812 gram was de klapper. Ik heb de eerste drie dagen geen bladzij gelezen en het is ook niet zo dat ik me verveel.

Wandelen, bloggen, slapen, kroelen met Max en de ‘meelopers’ via de appgroep op de hoogte houden en voor het slapen gaan nog ff een aflering van Scot & Bailey kijken op NPOstart.

De kop is er af en ik ben klaar voor deel twee. Zuidlaren – Westerbork

KusjeMoei!

Wie kent dat liedje nu niet? Nu heb ik me nooit gerealiseerd dat er in Nederland een plaats is die Zuidlaren heet.

Idd, topografie en Nederlandse geschiedenis hebben nooit echt mijn interesse gehad.Maar goed…nu ik er dan toch langs kom en je met google en wikipedia vaak een aardige eerste indruk kan krijgen, geef ik je hierbij, gratis en voor niets, het linkje met achtergrond informatie over Berend Botje. Doe er je voordeel mee. Of niet;-).

Kusjedoei!

Nadat ik, als ‘jong volwassene’ voor de zoveelste keer geheel onbedoeld, mijn roomblanke, delecate kadetten boven de enige prikdistel, brandnetel en/of mierenhoop die er in de wijde omgeving te bekennen was, had gepositioneerd, beloofde ik mezelf dat ik er voor zou zorgen dat ik mezelf nooit meer in een dergelijke pijnlijke en potentieel gênante positie zou brengen.

Want naast vijandelijke natuur, liggen er ook altijd ongewenste passanten op de loer. Je bent al minstens een uur niemand anders tegen gekomen en als je het dan echt niet meer kan ophouden, komt er iemand aan.

Of dat je ongemakkelijk balancerend je evenwicht probeert te bewaren tussen de wc papiertjes van voorgangers en het drooghouden van eigen schoeisel en kleding.

Tot op de wandeltocht van Groningen naar Zuidlaren heb ik mezelf aan deze belofte gehouden. Ik heb festival Dixies, studentenhuisriolen campingcabines en hurk wc’s overleefd. Met of zonder toiletpapier. Been there, done that. Maar voor mij nooit meer vrije natuur poepen.

Ik liep om 06.45 uur in Groningenstad en de eerste alarmbel ging af. Kak… Wat nu? Diep inademen, billen samenknijpen en stug doorlopen en ondertussen schietgebedjes tot Cloacina richten, in de hoop dat er een passende locatie wordt geboden.

Het valsch secreet had geen compassie. In uiterste nood ben ik, op een niet nader te noemen beschutte plek bezuiden de ring van Groningen, de bosjes in gedoken en heb ik in minder dan een seconde een parmantig omhoog priemend en welriekende dankbetuiging aan Hare Loederlijkheid geoffreerd.

En Max? Die stond erbij, keek naar mij en lachte me uit. Echt, ik zweer je dat ik hem heb zien staan schuddebuiken.

En om mij nog dieper in mijn schaamte te laten wegzinken, tilde hij zijn pootje op en pieste er overheen. Daarmee vilein wraak nemenend. Voor al die keren dat ik hem heb laten poepen terwijl ik hem vast had aan de riem.

Een uur later dan gepland (is er een wekker afgegaan dan? Ging ik vol frisse moed op pad. Eerst 1.5 km van mijn logeer adres naar het startpunt. Waarom ik niet naar onze goede vriend Piet heb geluisterd en ‘schuin’ ben doorgestoken is me nog een raadsel. Wellicht jeugdige overmoedigheid.

De 1e 6km gingen fantastisch. Als je daarin niet meeneemt dat ik de vaste bestanddelen in het Groninger riool, procentueel aanzienlijk moest verhogen maar geen aansluiting kon vinden. Hoe ik dat heb opgelost, beschrijf ik in een andere blog.

Het was een heerlijke wandeling door koel schaduwrijk lommerrijk struweel met pittoreske doorkijkjes.

Na een km of 6 de eerste pauze. Allebei onze tassen af, wat eten en de zitten. Ik weet niet wat er in deze pauze is gebeurd want bij het weer omdoen van mn rugtas woog hij drie keer zo zwaar en had ik gierende spierpijn. Niet tof want ik moest nog 16 km tot aan Zuidlaren.

Ik had me tot doel gesteld om tot aan Haren te lopen 5 km verder en me daar te tracteren op thee met taart en een lekker lange pauze. Daar zou de spierpijn vast mee opengaan en dan was ik ook op de helft en was het na 10 uur en zou er tenminste wat open zijn.

Ik raakte in een soort “zombie trance” en begon steeds de grens te verleggen voor de nieuwe lange pauze. Heb wel veel korte slokjes water stops gemaakt. Rugzak af, bakje voor max en water pakken. Wat drinken, alles opbergen en weer door.

Opeens was ik aan de rand van zandgrond met bossages. Euhhhh waar kwam dat opeens vandaan? Wel lekker van veel schaduw. En opeens was daar een zitje met een drinkwater tap.

We hebben hier denk ik wel 45 min zonder de tassen op gezeten en water gedronken en nog meer water gedronken. Wat een geweldig plekje!!!

Voorbij Ganwerd begon de zon snel in brandkracht toe te nemen en kwam ik erachter dat ik mijn petje was verloren.

De pet die ik de dag ervoor van m’n moeder had gekregen omdat ik mijn eigen pet thuis had laten liggen. Beetje jammer…

Na verloop van tijd zag ik in de verte iemand op me af komen lopen. Toen we mekaar passeerde was het al snel duidelijk dat het ook een “wandelaar” was. Je weet wel, rugzak, flesjes water, comfortabele, sportieve kledij + wandelschoenen en de wandelkaart/ reisgids ( al dan niet digitaal).

Het bijbehorende kletspraatje was al snel gemaakt: een mede Pieterpadwandelaar. Ook net gestart. 1e route van Groningen naar Pieterburen zodat hij op het heetst van de dag in de bus terug naar huis kon. Da’s best slim.

Ik complimenteerde hem met zijn petje en vertelde dat ik de mijne was verloren. Voor dat ik het wist, had ik zijn hoed in mijn handen en mocht ik hem houden. De pet is aan 2 zijden draagbaar en past perfect. Rinse dank je wel!

Stipt om 05.30 uur zijn we vertrokken voor de tweede wandeltocht die ons van Winsum naar Groningen voert.

Zo vroeg aan de wandel is met de huidige zomerse temperaturen, bittere noodzaak. Dat je dan ook de zon ziet opkomen boven een bedouwd weiland maakt het om 5 uur opstaan dubbel en dwars waard.

Ongeoefend en met nieuwe schoenen het complete Pieterpad gaan lopen is vragen om problemen in de vorm van spierpijn en blaren. Spierpijn is niet fijn en kan het wandelen tot een pijnlijke gebeurtenis maken… maar je kunt wel blijven lopen. Niet kwiek en fief maar toch.

Blaren kunnen je mijns inziens dwingen tot vroegtijdige uitval, bloederige ellende, infecties en andere narigheid.

Toen ik erachter kwam dat ik in mijn kennisenkring een semi prof wandelaar had zitten, hallo Patrick;-), heb ik hem om wat tips gevraagd. Hij was net terug van de vierdaagse in Nijmegen. Niet als wandelaar maar als blarenprikker.

Nadat ik vol trots had verteld dat ik volop blarenplijsters had ingepakt, begon hij hartelijk te lachen want deze plijsters zijn in zijn ogen goed voor een avondje stappen met knellende schoenen maar niet voor stevig wandelen.

Naast de gebruikelijke tips qua hygiëne bij het prikken, het gebruik van goede wandelsokken kwam zij geheim van de smid… en wel Fixomull. Een elastische tape die je ter preventie van blaren op de probleemgebieden van je voeten plakt.

Echt wat een briljant spul. I love Fixomull.

Ontdekkingsreis.
Dappere stappen
Voetje voor voetje
De goede kant op.
Voorwaarts!

Jurjen, dank je wel voor dit bijzondere gedichtje.

Tijdens de noodgedwongen hitte stop, heb ik Chantal ontmoet. Een dame die in de buurt woont. Ze zat al op het bankje te genieten van de schaduw.

Na de eerste 10 minuten van stilte raakten we aan de praat. Ik vond het een bijzonder gesprek omdat we, als complete vreemden van mekaar in korte tijd persoonlijke dingen met elkaar gedeeld hebben.

Omdat Chantal uit de buurt komt, wist ze precies bij wie ik het zakje ecobio pruimen, in een onbemensd kraampje langs de rand van de weg, heb gekocht. En had ze ook nog een persoonlijk verhaal over het bos waar ik het onderstaande straatbordje tegen kwam.

Chantal, ik hoop dat je je fietstocht naar Parijs gaat maken!

Kusjedoei!

Van Pieterburen naar Eenrum zijn we vergezeld door mijn eerste gast van deze tocht. Michel, de levensgezel van mijn moeder. Ik was het huis al uit, toen hij in ons leven kwam, zag en overwon.

Het was een aangenaam tochtje van 5 km door het Hoogland. In de laatste maanden hebben we door al mijn scheidingsperikelen veel contact gehad.

Dit contact is nog intensiever geworden met de voorbereidingen van deze wandeltocht. Dit komt mede door m’n moeder die de landkaart van Nederland een hele prominente plek in de woonkeuken heeft gegeven en de route heeft ingekleurd en memootjes v.v. practische info erbij heeft geplakt. Ze lopen niet mee maar zijn er wel onwijs bij.

Tijdens een van de gesprekken, in aanloop van de tocht ging het over de heilzame werking die wandelen kan hebben. Het is een soort therapie maar “therapeutisch wandelen” klinkt erg jakkes. Je kop leeg lopen, klinkt beter maar heeft m.i. ook nog teveel emo in zich. Michel kwam met de briljante uitspraak: “met lopen, prik je je geestelijke blaren lek”. Lekker kort en het dekt de lading.

Michel dank je wel.

Kusjedoei!

Van Pieterburen naar Winsum. Een tocht van 12 km door het vlakke boerenland. Een lekker kort tochtje om er een beetje in te komen.

Omdat we eerst nog vanuit Bourtange naar PB moesten rijden, ben ik pas om 9 uur gaan lopen. Tot half 12 was het qua temperatuur goed te doen in de zon. Daarna werd het vooral voor Max echt veel te warm.

Gelukkig kwamen we op een schaduwrijk plekje een bankje tegen en daar hebben we ruim 45 min rust gehouden. Leerpunt voor de rest van de tocht… Zorgen dat ik echt uiterlijk 5.30 aan de wandel ben en tussen 11.30 en 15.00 niet wandelen. Ook al is het nog maar 2 km tot aan m’n volgende logeeradres. Het is gewoonweg niet goed voor Max.

Ik snap opeens heel goed waarom de siësta bestaat.

Verder kreeg ik de tip om ipv de dextro energy gewoon ranja te drinken onderweg. De dextro werkt alleen als je in 1 keer een heel pakje op eet en dat is ook niet goed. En de siroopjes worden tegenwoordig verkocht in handige meeneem flesjes. Helaas zitten ze niet in het assortiment van de Spar. En ik lig nu moe maar voldaan op m’n bed, waar ik voorlopig niet vanaf kom.

Kusjedoei!

De reis is nu echt begonnen! Vanochtend laatste spullen ingepakt en rondje door huis gedaan zodat deze klaar is voor een lief vriendinnetje die op de plantjes komt passen en zit heeft in een paar dagen Metropool.

Van mijn huis naar Rotterdam Centraal is het 2.1 km/ 3231 stappen volgens de pedometer app. Ja dat ding heet echt zo.

Nu in de trein via Leiden naar Groningen en dan Winschoten alwaar mijn ouders klaar staat voor het laatste stukje met de auto naar Bourtange. Het vesting dorpje alwaar Kapitein Prott, Napoleon in 1752 heeft tegengehouden (ongeveer).

Tot nog toe bevalt mijn wandeltocht erg goed;-).