
Ik heb het altijd een crime gevonden om ergens alleen op af te gaan. Bang om de hele gebeurtenis geen aanspraak te hebben en ergens aan de zijkant te eindigen in een bubbel van eenzaamheid omdat niemand, in dat specifieke geval mij aardig/ goed genoeg vind om vrijwillig tijd mee door te brengen.
Dan zijn er ook nog mijn ogen die niet helemaal optimaal functioneren zodat een “ eerste” oogcontact, wat eigenlijk altijd vooraf gaat aan de openingszin, vaak aan me voorbij gaat omdat ik het gewoonweg niet zie en daarmee dus ook de openingszin niet krijg. Deze twee bij mekaar opgeteld maakt de angst om afgewezen te worden zo groot, dat ik liever niet dan alleen op pad ga.
Ik realiseer me dat ik mezelf daarmee de kans ontneem op een potentieel leuk uitje en daarmee het leren kennen van nieuwe mensen. Maar nog belangrijker …de andere bezoekers de kans ontnemen op kennismaking met mij:-).
Toen ik mijn ex leerde kennen had ik opeens 24/7 een maatje om leuke dingen mee te doen en die kans heb ik met beide handen aangegrepen. En door het doen van die leuke dingen heb ik ook heel veel leuke, lieve grappige, ontroerende nieuwe mensen leren kennen die ik nog steeds graag zie.
Hij fungeerde ook als mijn ogen en waakte daarmee over mijn veiligheid zoals het aanwijzen van traptreden in het donker tot aanstormende fietsers en auto’s. Maar ook alle, in zijn ogen, onguur uitziende mensen werden met een grote boog ontweken. Waar ik een groepje vrienden/ vriendinnen op een bankje in het park zag zitten te genieten van elkaars gezelschap en de zon, zag hij een groep potentiële drugs dealende, verkrachtende terroristen. Je weet wel… is dat glas nu half vol of half leeg?
Hij vond het niet prettig als ik ‘s avonds na acht uur nog alleen over straat ging want vaak donker en en dus meer gevaarlijke situaties en enge mensen. Als ik eens zonder hem op pad was dan bood hij altijd aan om me op te halen. En als ik dan had aangegeven dat het niet nodig was, kon ik er de klok op gelijk zetten dat hij dan toch stiekem ergens op me stond op te wachten. Zeker in het begin vond ik dat hartverwarmend en voelde ik me beschermd en gekoesterd.
Achteraf bezien, kwam het steeds vaker voor dat hij liet blijken het niet leuk te vinden, dat ik zonder hem op pad ging. Dus dan ging hij uiteindelijk mee of zette me af en wachtte in de buurt totdat ik klaar was. Echt op mn gemak zat ik dan niet, wetende dat er iemand op me aan het wachten was. Enerzijds zorgzaam en lief anderzijds controlerend en me isolerend want ik ging steeds minder vaak zonder hem weg.
In het laatste jaar van ons huwelijk had hij met mijn goedkeuren een nieuw stapmaatje gevonden. Ik zag er op dat moment geen kwaad in want ik had niet altijd zin om weg te gaan. Het werd problematisch op die momenten dat ik aangaf ook op stap te willen, samen met hem, mijn echtgenoot. Ik was het zo langzamerhand zat om alleen thuis te te wachten totdat het hem behaagde om thuis te komen.
Het werd helemaal de omgekeerde wereld toen er met zoveel woorden van mij werd verwacht dat ik mijn eigen en onze gezamelijke agenda aan de agenda van zijn stapmaatje aanpaste want zij was ”slechts” twee weekenden per maand beschikbaar. Daar zij de andere dagen van de maand de zorg over haar kind heeft. Het was voor hem absoluut niet meer bespreekbaar om een keertje over te slaan en waarom wou ik überhaupt alleen op pad? Want dat wou ik nooit en hoe kwam ik dan thuis?
Toen ik me echt bewust werd van de onwenselijke situatie waar ik o.a. door de hierboven beschreven situatie in terecht was gekomen, was er te veel gezegd wat niet meer teruggenomen kan worden en te veel vertrouwen beschaamd. Kortom te veel kapot om nog te repareren en was de echtscheiding een feit. Ik realiseer me ook dat ik dit nu zo onder woorden kan brengen met de ervaring en kennis van nu. Toen dit speelde konden we beiden geen woorden geven aan het gevoel wat we op dat moment hadden.
En daar zat ik opeens… “afhankelijk” van een paar ogen die niet meer voor me kijken en niet meer gewend om alleen ergens op af te gaan. Euhhhh tjaa dus… want maar euhhhhh…
KusjeOei!