Van Pieterburen naar Eenrum zijn we vergezeld door mijn eerste gast van deze tocht. Michel, de levensgezel van mijn moeder. Ik was het huis al uit, toen hij in ons leven kwam, zag en overwon.
Het was een aangenaam tochtje van 5 km door het Hoogland. In de laatste maanden hebben we door al mijn scheidingsperikelen veel contact gehad.
Dit contact is nog intensiever geworden met de voorbereidingen van deze wandeltocht. Dit komt mede door m’n moeder die de landkaart van Nederland een hele prominente plek in de woonkeuken heeft gegeven en de route heeft ingekleurd en memootjes v.v. practische info erbij heeft geplakt. Ze lopen niet mee maar zijn er wel onwijs bij.
Tijdens een van de gesprekken, in aanloop van de tocht ging het over de heilzame werking die wandelen kan hebben. Het is een soort therapie maar “therapeutisch wandelen” klinkt erg jakkes. Je kop leeg lopen, klinkt beter maar heeft m.i. ook nog teveel emo in zich. Michel kwam met de briljante uitspraak: “met lopen, prik je je geestelijke blaren lek”. Lekker kort en het dekt de lading.
Michel dank je wel.
Kusjedoei!
Kusjedoei! 