Nadat ik, als ‘jong volwassene’ voor de zoveelste keer geheel onbedoeld, mijn roomblanke, delecate kadetten boven de enige prikdistel, brandnetel en/of mierenhoop die er in de wijde omgeving te bekennen was, had gepositioneerd, beloofde ik mezelf dat ik er voor zou zorgen dat ik mezelf nooit meer in een dergelijke pijnlijke en potentieel gênante positie zou brengen.
Want naast vijandelijke natuur, liggen er ook altijd ongewenste passanten op de loer. Je bent al minstens een uur niemand anders tegen gekomen en als je het dan echt niet meer kan ophouden, komt er iemand aan.
Of dat je ongemakkelijk balancerend je evenwicht probeert te bewaren tussen de wc papiertjes van voorgangers en het drooghouden van eigen schoeisel en kleding.
Tot op de wandeltocht van Groningen naar Zuidlaren heb ik mezelf aan deze belofte gehouden. Ik heb festival Dixies, studentenhuisriolen campingcabines en hurk wc’s overleefd. Met of zonder toiletpapier. Been there, done that. Maar voor mij nooit meer vrije natuur poepen.
Ik liep om 06.45 uur in Groningenstad en de eerste alarmbel ging af. Kak… Wat nu? Diep inademen, billen samenknijpen en stug doorlopen en ondertussen schietgebedjes tot Cloacina richten, in de hoop dat er een passende locatie wordt geboden.
Het valsch secreet had geen compassie. In uiterste nood ben ik, op een niet nader te noemen beschutte plek bezuiden de ring van Groningen, de bosjes in gedoken en heb ik in minder dan een seconde een parmantig omhoog priemend en welriekende dankbetuiging aan Hare Loederlijkheid geoffreerd.
En Max? Die stond erbij, keek naar mij en lachte me uit. Echt, ik zweer je dat ik hem heb zien staan schuddebuiken.
En om mij nog dieper in mijn schaamte te laten wegzinken, tilde hij zijn pootje op en pieste er overheen. Daarmee vilein wraak nemenend. Voor al die keren dat ik hem heb laten poepen terwijl ik hem vast had aan de riem.
Kusjedoei! 