Orvelte, wie kent het niet? Ik ben er ooit als klein kind met ouders en grootouders een keer geweest tijdens een weekje vakantie in Drenthe.
Je kent het wel… Het verplicht uitje op een te warme dag waarbij je mee moet onder het mom van “gezellig” en “het is goed voor je” maar de echte reden is dat ze je te klein vinden om alleen in het vakantie huisje te blijven. En dat terwijl je vindt dat je je daar prima kunt vermaken met het grote “Penny vakantiedoeboek” en ranja en schaaltje paprikachips. Ik spreek uiteraard over de periode van voor mobiele telefoon, tablet en wifi.
Moedeloos sjok je achter de meute aan. Je stierlijk vervelen en puffend van de hitte. Wanhopig klamp je je vast aan de belofte van dat ijsje na afloop van de tocht.
Het streekpad “Drenthepad” route Westerbork – Elp leidt je door Orvelte want leuke en bijzondere bezienswaardigheid.
Klaarblijkelijk heb ik mijn traumatische ervaring verdrongen want bij het betreden van de brink en het zien van de trieste kindersnuitjes werd ik spontaan overweldigd door mijn eigen depressie van 43 jaar terug.
Ik heb een extra rondje over de brink gemaakt met een kudde kinderen in mijn kielzog die door het zien van parmantig trippelende Max met zijn rugtasjes spontaan hun kleed van verveling van zich af leken te schudden en heb daarmee een nieuwe generatie weten te behoeden voor eenzelfde ervaring. Max – Orvelte 1-0!
Kusjedoei!
Kusjedoei! 