Tijdens het bijkomen van de dagmars, vertelde ik gastheer Mark en gastvrouw Renée over de hoeveelheid wandelaars die ik inmiddels al ben tegengekomen. Het Pieterpad is echt een heel populair pad.
Tijdens mijn inmiddels enorme wandelervaring ( wel zes hele dagen, kuch) heb ik, voor het gemak, twee soorten gedefinieerd…
De wandelaar die een stevig ommetje maakt en na afloop weer terug naar huis gaat en alleen wat water en reisgids met zich mee draagt.
De “echte” PieterPadder die met volle bepakking de hele tocht in 1 tot maximaal drie etappes loopt.
Tot zes weken geleden vond ik wandelen maar een suffe bezigheid en begreep niet wat iemand daar aan kon vinden. Nu met al 100 hele kilometers op de teller heb ik opeens een mening over wat “echt” en “niet echt” is…
Toen ik me realiseerde dat ik het bovenstaande echt hardop gezegd had, viel ik even stil en heb me met het schaamrood op de kaken even heel diep zitten schamen en vervolgens mezelf heel hard uitgelachen ( samen met Renée en Mark).
Ik wist niet dat ik zo snobistisch kon zijn…
KusjeOei!
Kusjedoei! 