Ik weet niet goed hoe ik dit in het Nedetlands moet vertalen om het dezelfde lading mee te geven. Het geluid van stilte… Kweetnie. Ik vind dit in het Nederlands minder sterk klinken ( met dank aan Simon & Garfunkel).
Bij de voorbereiding van mijn wandeltocht heb ik nagedacht over hoe ik de stilte te lijf zou gaan. Thuis staat namelijk altijd de radio of tv aan. Die paar kaar dat er niets aanstond sinds mijn ex vertrokken is, was op de een of andere manier te confronterend. Ik ben weer alleenstaand en dat is even wennen.
In de 8 jaar die we samen hebben gewoond, zijn we bijna altijd samen geweest. Ik denk dat we in deze periode maximaal drie weken niet samen hebben geslapen.
Aan het begin moest ik enorm wennen aan het constant samenzijn en ik koesterde de zeldzame uurtjes die ik alleen thuis was enorm.
In de loop der tijd is dat gevoel dus veranderd want de laatste weken voelde ik me thuis ontredderd en vlogen de muren op me af.
Dus ja…hoe ga ik de stilte te lijf tijdens mijn wandeltocht? Koptelefoon mee, radio aan etc etc. Tot mijn verbazing en blijdschap merk ik echter dat ik geniet van de stilte en dat het eigenlijk nooit echt stil is. Windgesuisel, regen, loeiende koeien, een snelweg op de achtergrond.
En dan heb ik ook nog de dierbare “meelopers” die ik per appgroep op de hoogte houd. Zij zijn op dit moment mijn levenslijn en houden me overeind met hun vrolijke reacties en aanmoedigingen op die momenten dat ik me eenzaam voel.
Kusjedoei! 
Geluk zit in jezelf…. Soms voel je je eenzaam of ontheemd, maar weet dat je nooit alleen bent….ik heb deze wijze woorden ook eens aan moeten horen en dacht.. Ja ja.. T zal wel…. Later weet je…., ze hadden gelijk … Dikke kus dappere vrouw. XXX
LikeLike