In “ik ben alleen dus ga Nergens heen – deel 1” heb ik je deelgenoot gemaakt van mijn angst om ergens alleen heen te moeten gaan en in welke situatie ik aan het einde van mijn huwelijk heb bevonden.
Nu ik er weer alleen voor sta heb ik mijns inziens twee opties. Bang blijven voor het “ik ben alleen dus ga nergens heen”monster en thuis op de bank gaan netflixen net zolang totdat ik, per event, iemand heb gevonden om naar dat desbetreffende event toe te gaan. Of… het mormel voor eens en voor altijd te lijf gaan, door daadwerkelijk alleen op stap te gaan en mijn angst onder ogen te zien. Een soort spinfobie training waarbij je uiteindelijk zelf een spin pakt en over je heen laat lopen.
Dus toen ik na diverse gesprekken met deze en gene ‘ in een opwelling’ besloot om het Pieterpad te gaan lopen was dat voor mij intuïtief het signaal dat ik onderbewust het roer heb om gegooid. Van reactief wegkwijnend onder het dekentje op de bank naar actief werken aan mijn eigen herstel en mezelf hervinden Zwelgen in zelfmedelijden is fijn en is ook goed maar het moet vooral niet te lang duren want het brengt niets.
Na deze beslissing merkte ik gelijk een minimaal verschil. Daar was heel even mijn oude optimistische ik die de hele wereld aan kan. Want als ik 500 km met 15kilo rugzak kan lopen terwijl ik rouw over het verlies van mijn huwelijk en ga uitzoeken wie ik ook alweer ben en wat ik leuk vindt kan ik gelijk leren om wel alleen ergens heen te gaan.
Na twee weken alleen op pad heb ik ervaren dat:
– ik niet alleen wandel omdat ik een grote schare van “meelopers” in de appgroep heb waar ik op terug kan vallen als het alleen zijn me teveel wordt. Voor nu is dit voor mij ook prima.
– overdag fysiek alleen wandelen helemaal prima is. Ik hoef er geen muziek of radio bij. Er valt genoeg te horen.
– een wandelmaatje verhoogt de wandelvreugde maar is niet noodzakelijk voor een bevredigende tocht.
‘s avonds alleen uit eten is nog een onoverkomelijke hobbel. Af en toe een maaltijdsalade op mijn hotelkamer is prima maar niet ieder dag. Dus mijn voornemen voor de komende drie weken wandelen is om per cyclus van drie wandeldagen en een rustdag minstens twee maar liever nog drie dagen, daarvan ergens te gaan eten en dat mag ook een patatje op het terras van de lokale snackbar zijn.
Kusjedoei!
Kusjedoei! 