Auteur: Prentje Prentova

Tijdens de dramatische warmte van vorige week, heb ik serieus overwogen om mijn tocht uit te stellen. Dat ikzelf wellicht bevangen raak door de hitte is een ding maar om Max over gloeiend heet asfalt of zandgrond te laten lopen, vind ik neigen naar dierenmishandeling.

Door de regenbuien van afgelopen weekend en de voorspelling dat de nachten minder warm zullen worden, heb ik besloten om te starten. It geat oan!

Ter voorbereiding en inlopen van mijn schoenen, was ik van plan om om op vrijdag en zaterdag een stukje te wandelen. Van Abcoude naar Weesp met een overnachting en aangenaam verpozen bij D&S.

Door de hitte heb ik dat niet gedaan. Wel heb op zaterdag hun tuin ontdaan van onkruid. Lekker in de regen. Het was zeer therapeutisch. Met elke ruk aan een onkruidje ook wat frustratie los gelaten.

EN NU HEB IK SPIERPIJN in mijn kuiten en achterkant van mijn dijbenen…. Grrrrrrrr

Vorige week hoorde ik voor het eerst het woord “grammenfetishist”  Er werd een vervent wandelaar beschreven die lange wandeltochten met rugzak maakt. Ik moest daar  smakelijk om lachen en ging verder met de orde van de dag.  Natuurlijk is het feit dat ik niet te veel moet meenemen omdat ik het allemaal zelf moet dragen echt wel binnen gekomen. Maar ook de gewichtskwestie was een concept en had ik nog niet aan de praktijk getoetst.

Ik ben in een vorig leven vaak genoeg met de rugzak met 15/17 kilo aan bagage op vakantie geweest. Dat was toch altijd met trein/ bus/ vliegtuig/ taxi en was het lopen beperkt tot stukjes van max 30 min. Ik realiseerde ook opeens dat het tochtje van VillaLinda naar Den Haag Centraal zonder bepakking heb gelopen. Mmmm zou dat met uch kilo op mn rug net zo makkelijk gaan?

En ja.. het spreekwoord “ieder pondje gaat door het mondje” is met enige dichterlijke vrijheid om te buigen tot “iedere gram op de rug voelt na 10 km wandelen als een olifant en niet als een mug”.  Dus ik ben gaan wegen voorzover dat met een personenweegschaal kan. Ik kwam inclusief hondenbrokken voor Max en 2 liter water aan 11.5 kilo voor ons samen. Ik moet er rekening mee houden dat ik zelf de rugzak van Max ga dragen. Die tas voelde best zwaar en ik miste nog een paar items.

Nu moest ik toch nog een keukenweegschaal kopen, dus die heb ik snel gehaald en ik heb nu alles tot op de gram nauwkeurig afgewogen en ben vervolgens heel critisch door de stapel heen gegaan. Heb zelfs afscheid genoemen van e.e.a.

Ik heb nu ook sleutels/ pasjes/ telefoon / wandelschoenen en kleding die ik aanheb meegewogen en kom daarmee op een kleine 14 kilo uit … EUHHHHH Ik heb nog een paar dagen de tijd om te wennen aan het idee en ook om nog eens heel critisch door het lijstje te gaan.

Kusje doei!

 

 

 

 

 

 

 

 

Na een heerlijk weekend bijpraten en tijd inhalen met mijn moeder, is het weer tijd voor de verdere voorbereidingen voor mijn wandeltocht.

Ben van het weekend lid geworden van vrienden op de fiets. Een organisatie die door leden aan leden goedkope overnachtingen aanbiedt. Er zijn heel wat adresjes langs de diverse Lange Afstands Wandelpaden, waarvan het Pieterpad er 1 van is.

Na het boeken van mn eerste overnachting, kreeg ik het opeens benauwd. Want hoezo ga ik fijn een stukje wandelen? Het is een tocht van 500km met bepakking op mn rug en dat ga ik alleen doen. Dat moet voorbereid worden. Ik moet inlopen en kaartlezen. Er heerst een hittegolf en ik ga alleen ( jaja, Max gaat mee en met z’n rugtasjes is hij de beste ijsbreker ooit). Maar echt… Het abstracte concept van een “helende” wandeltocht, is door het boeken van die overnachting opeens keiharde realiteit geworden… HELLUPEEUWPEEUWPANIEK.

Gelukkig heb ik wat hulplijnen achter de hand die me hebben kunnen kalmeren;-). Nee het is geen vakantie maar een reis je nieuwe toekomst te gemoet en het is gewoon je ene voet voor de andere zetten en genieten van wat je ziet en praten tegen jezelf. En soms ook schreeuwen en huilen. En opeens is dat brok uit mn keel weg en heb ik mijn schouders rechtop. Nou daar vertrouw ik dan maar op!

Kusjedoei!

Ps: deze blog is geschreven op mn mobiele telefoon ( alvast oefenen voor volgende week).

Lieve jij,

Gisteren een eerste wandeltochtje gemaakt waarbij Max zijn met rollen wc papier en kuipjes hondenvoer gevulde rugtas draagt.  Het lijkt hem weinig te doen en dat is een pak van mn hart.  Het is nu uitzoeken hoeveel gewicht hij precies kan hebben. Een rol wc papier weegt net ff minder zwaar dan water en/ of brokken.  Het aan en afdoen vereist nog wel wat oefening want hij snapt nog niet dat als hij meewerkt, het sneller gaat. Oefening baart kunst.

Hij trekt ook volop bekijks. Nu ziet hij er van zichzelf al aandoenlijk en schattig en lief uit maar met deze vrolijk gekleurde tasjes is het echt een bezienswaardigheid geworden. Misschien ook wel een geluk bij een ongeluk want ik ga hiermee heel veel aanspraak krijgen en dat vind ik een geruststellende gedachte. Het idee om alleen op pad te gaan beangstigt me ook want alleen is wel heel erg alleen.

Heb ook een paar nieuwe wandelschoenen gekocht want het paar van vorige week zit toch wel strakjes op de wreef. Verder ook een powerbank aangeschaft want als ik mijn telefoon ga gebruiken als GPS kaart, draait de batterij overuren. En als laatste een verzorgende voetencreme voor de “intensief belaste voet” (met dank aan Margreet).

Verder dacht ik slim te zijn om een zak met gewelde abrikoosjes te kopen, Vol gezonde suikers en een ware energiebom voor de intensieve sporter. Geweld… ja met water en dus extra gewicht wat ik mee moet slepen. Ik kan beter een zak met gedroogde koosjes op de kop tikken en elke avond voor het slapen gaan het dagrantsoen in een bakje water  leggen. Eet ik ze ook geweld maar heb ik minder gewicht mee te dragen.  Een knap staaltje voortschrijdend inzicht nog voordat ik op pad ben.

Kusje doei!

 

 

 

Gisteren voor de laatste keer fysiek naar kantoor toe (ik werk vandaag en morgen nog vanuit huis om de laatste zaken af te ronden). Een plek / omgeving / gemeenschap die naast mijn ouders, het langste een vast onderdeel van mijn leven uitmaakt/ heeft uitgemaakt.

Ik realiseer me dat mijn “kusjedoei” afscheidsemail voor een aantal collega’s nogal rauw op het dak is gevallen. Zeker ook omdat ik heb aangegeven dat ik geen afscheid wou nemen. Je weet wel… afscheid nemen bestaat niet. Wel heel bewust een open uitnodiging aan iedereen om avonturen en ontwikkelingen via deze blog te volgen en om een deel van de tocht mee te komen lopen voor hen die daar tijd/ zin in hebben.

Het volle besef van deze grote verandering lijkt nog niet helemaal geland te zijn. Het voelt nu nog als de laatste dagen voordat ik op vakantie ga. Vooral ook omdat ik nog e.e.a. wil afmaken met een laptop die het zojuist begeven heeft. De batterij is leeg en lijkt niet op te laden. Ik ga nog een “tompoeslist” verzinnen want ik wil dit tijdperk netjes tot een einde brengen.

KusjeDoei!